بانوی مقاومت مدنی

 مقاومت در برابر ژنرال های تا دندان مسلح برمه برای دموکراسی، جز با روش های مسالمت آمیز و خشونت پرهیز ممکن نبوده و نیست. این راهی است که مخالفان دولت برمه به رهبری خانم آنگ سان سوچی به خوبی آموخته اند. ژنرال های برمه که از سال 1962 و به فاصله کوتاهی از استقلال این کشور از بریتانیا، پایه های قدرت خود را تحکیم کرده اند، یکی از مستبدترین دولت های آسیایی به شمار می روند. دولتی که کمترین اعتنایی به حقوق بشر و قواعد دموکراسی نداشته و با سیاست های سرکوبگرانه خود، برمه را به کشوری فقیر و بیگانه با دنیای امروز تبدیل کرده است. اما مقاومت مدنی مخالفان، رفته رفته قدرت چکمه نظامیان و آتش سلاح های گرم ژنرال ها را سست و دیکتاتور را به روزهای پایانی نزدیک می کند

آنگ سان سوچی دختر ژنرال آنگ سان - قهرمان ملی برمه که تمهیدات استقلال این کشور از استعمار بریتانیا را فراهم کرد - مبارزات اش برای استقرار دولتی دموکراتیک را از سال 1988 همزمان با انقلاب برمه آغاز کرد. او طی این بیست و چهار سال مبارزه هرگز مقهور قدرت نظامی دولت برمه نشد. او پس از برپا کردن یک راهپیمایی نیم میلیونی در سپتامبر 1988 "لیگ ملی برای دموکراسی" را بنیان نهاد و بعنوان رهبر این حزب سیاسی، مبارزه با ژنرال ها را آغاز کرد. مبارزه ای که خیلی زود به حبس خانگی او منجر شد.

آنگ سان سوچی با الهام از آموزه های مارتین لوتر کینگ و ماهتما گاندی، مبارزه بی خشونت را تنها راه رهایی برمه می دانست و معتقد بود "نظم، اتحاد و عشق" راه رسیدن به دموکراسی است. این درسی بود که او از گاندی آموخته است. استراتژی نفی خشونت بعنوان الگوی مبارزاتی سوچی به زودی سراسر برمه را فراگرفت. او به مخالفان آموخت مردی که سلاح در دست ندارد بهتر می تواند بیاندیشد و راهی برای دموکراسی بیاموزد

حبس خانگی آنگ سان سوچی، اگر چه شانزده سال طول کشید ولی  او را از تلاش و مقاومت بازنداشت. او از درون خانه  کوشید لیگ ملی برمه برای دموکراسی را تقویت و با افشا کردن موارد متعدد نقض حقوق بشر نگاه های جامعه جهانی را به برمه جلب کند. حبس خانگی او در سال 2002 برای مدت کوتاهی پایان یافت ولی وحشت دولت از تلاش های بی وقفه او و قدرت گرفتن روز افزون مخالفان، موجب شد که دوباره او را در خانه محبوس کنند، اما دیگر او تنها یک چهره ملی نبود، بلکه مقاومت اش برای دموکراسی و اصرارش بر مبارزه بی خشونت، او را به چهره ی بین المللی تبدیل کرده بود. او در سال 1991 جایزه نوبل صلح را دریافت کرد و بنیاد ملی بهداشت و آموزش را برای توانمند سازی مردم کشورش بنیان نهاد

آغاز فعالیت رسانه ای مخالفان به نام "صدای دموکراتیک برمه" و ارسال گزارش های به موقع، یکی از این تلاش ها بود که به ثمر نشست. گزارشگران "صدای دموکراتیک برمه" کوشیدند که صدای مخالفان باشند و در این راه هرگونه مقاومتی را پوشش دادند. تظاهرات راهبان برمه ای، زمانی گسترده و منشاء تحولی عظیم در این کشور شد که "صدای دموکراتیک برمه"، تقاضای راهبان برای پیوستن مردم به راهپیمایی شان را مخابره کردند. در آن زمان کسی تصور نمی کرد که دولت به تظاهرات راهبان حمله کند چون آنها از نفوذ معنوی گسترده ای در جامعه برخوردار بودند ولی وقتی مردم به آنها پیوستند و موجی عظیم به راه افتاد ژنرال ها راهی جز سرکوب نمی دیدند ولی پیوند مردم و راهبان، موضع مخالفان را تقویت کرده بودپ

 

یکی از نقاط قوت او این بود که طی بیست و دو سال مبارزه هیچگاه ارتش را - به رغم سرکوب های مردمی - با واژه های خشونت امیز و نامناسب خطاب   قرار نداد و به عکس همواره ارتش را به همراهی با مردم فراخواند. او همواره خطاب به ارتش می گفت با شما کشور را بهتر به سوی آزادی می توانیم هدایت کنیم.

آنگ سان سوچی خود پرورش یافته مکتب بودائیسم است و می داند که این مکتب از نفوذ بالایی در میان مردم برخوردار است. لذا کوشید با الهام از آموزه های بودا، مردم را به مقاومت مدنی و مبارزه عاری از خشونت سوق دهد. او با برپایی سلسله سخنرانی های متعدد به مردم آموزش داد که در مقابله با دولت به گونه ای عمل کنند که این رویارویی به خشونت منجر نشود، چراکه دولت برمه از کشتن مردم برای حفظ قدرت ابایی ندارد

آنگ سان سوچی در طول مبارزه بر این نکته واقف بود که مخالفان برای پیروزی علاوه بر اتحاد و مقاومت به حمایت بین المللی نیاز دارند، لذا از هر فرصتی می کوشید این حمایت را جلب کند. بطوریکه تعهد سوچی به جنبش بی خشونت و حمایت مردم برمه، موجب همبستگی و احترام زیاد جهانیان شده است. اعمال تحریم های گسترده علیه دولت برمه و فشار زیاد برای آزادی سوچی، بالاخره در سال 2010 نتیجه داد و آنگ سان سوچی از حبس آزاد شد. آزادی او همزمان بود با انتخابات پارلمان، انتخاباتی که از نظر او محملی بود برای ورود ژنرال های بازنشسته به مجلس برای تداوم حکومت نظامیان در این کشور، لذا او به شدت از این انتخابات انتقاد و مخالفان را به تحریم انتخابات فراخواند

در نتیجه این تلاش ها، ژنرال تین سین رئیس جمهور برمه، اصلاحات سیاسی را پذیرفت و طی یک سال صدها مخالف سیاسی را از زندان آزاد کرد، سانسور مطبوعات را متوقف و آزادی فعالیت های تجاری و بازرگانی را به رسمیت شناخت. با کلید خوردن اصلاحات، آنگ سان سوچی پذیرفت که در انتخابات میان دوره ای کاندیدای پارلمان شود و به مجلس راه یابد. ورود سوچی به پارلمان در سال 2012 اگرچه نمی تواند نشانه پایان دیکتاتوری در برمه باشد اما  قطعا گامی به پیش خواهد بود و انتظار می رود فشارهای بین المللی و تحریم ها کاهش یابد و برمه روزهای مورد هدفش را تجربه کند.