"مادران پارک لاله ايران" و "همبستگی جهانی حامیان با مادران پارک لاله ایران"، به مناسبت سالگرد اعدامهای تابستان۱۳۶۷در ایران بيانيه مشترکی منتشر کردند.
به گزارش زمانه، مادران پارک لاله ايران و همبستگی جهانی حامیان با مادران پارک لاله ایران، در بخشی از بیانیهای که روز دوشنبه، ۲٨ مردادماه سال جاری (۱۳۹۱) منتشر شده است، نوشتهاند: "بیست و چهار سال از کشتار بیرحمانه زندانیان سیاسی در سال ۶۷ توسط مسئولان جمهوری اسلامی میگذرد؛ جنایتی که مصداق بارز جنایت علیه بشریت است و لایههای پنهان آن هر روز آشکار و آشکارتر میشود. در این سالهای سیاه با وجود سرکوب شدید ارگانهای مختلف امنیتی، مادران خاوران و خانوادههای جانباختگان، زندانیان سیاسی جان به در برده، فعالان سیاسی و مدافعان حقوق بشر و در سالهای اخیر مادران پارک لاله در ایران و حامیان آنها در خارج از کشور، به اشکال مختلف به صورت فردی و جمعی تلاشهای مستمری انجام دادهاند تا بتوانند مسیر دادخواهی را هموار کنند."
مادران پارک لاله ايران به فعالیتهای مادران خاوران و خانوادههای جانباختگان و جان بهدربردگان در ایران چون حضور دائمی در خاوران و دیگر گورستانهای تهران و شهرستانها، برگزاری مراسم یادبود، برگزاری سمینارها، ارتباط خانوادهها با یکدیگر، نوشتن مطالب و گزارشهای افشاگرانه، انجام مصاحبههای اعتراضی، گفت و شنود با مردم کوچه و خیابان برای معرفی ابعاد و عمق فاجعه و غیره اشاره کردهاند.
آنها با تاکید بر سه خواسته «لغو مجازات اعدام»، «آزادی زندانیان سیاسی- عقیدتی»، «محاکمه و مجازات تمامی آمران و عاملان شریک در جنایتهای جمهوری اسلامی» نوشتهاند: «کشتارهای دهه ۶۰ و به خصوص کشتار دستهجمعی زندانیان سیاسی در سال ۶۷ را به شدت محکوم میکنیم و تا زمان دادخواهی و برقراری عدالت همچنان ایستادهایم.»
آنها با اشاره به اینکه کارزار ایران تریبونال و الگوبرداری آن از دادگاه راسل نوشتهاند: «کمک حقوقدانهای برجسته حقوق بشری توانست با تلاشهای چندینساله خود و جمعآوری اظهارات برخی از بازماندگان و شاهدان، بخشی هرچند بسیار ناچیز از این جنایات بیشمار را به شکل سیستماتیک به معرض دید همگان بگذارد و مورد بررسی قرار دهد."
مادران پارک لاله ابراز امیدواری کردهاند که «دیر یا زود تمامی شرکای جنایتهای جمهوری اسلامی در برابر دادگاهی مردمی و عادلانه در برابر دادخواهان قرار خواهند گرفت تا پاسخگوی جنایتهای بی شمار خود باشند». آنها همچنین تاکید بر «هوشیاری» کردهاند «تا مسیر دادخواهی منحرف نشود».
مادران پارک لاله در بخشی دیگر از بیانیه یادشده نوشتهاند: «از یک طرف باید به جمعآوری و مستند کردن اظهارات بازماندگان و شاهدان عینی پرداخت و از طرف دیگر مسئولان حکومتی دیروز و امروز را وادار به پاسخگویی در برابر جنایتهای صورت گرفته در این سی و سه سال کرد و در کنار این فعالیتها با ادبیات دادخواهی بیشتر آشنا شد تا بتوان مسیر رسیدن به آن را هموار کرد.»
آنها با تاکید بر سه خواسته «لغو مجازات اعدام»، «آزادی زندانیان سیاسی- عقیدتی»، «محاکمه و مجازات تمامی آمران و عاملان شریک در جنایتهای جمهوری اسلامی» افزودهاند: «کشتارهای دهه ۶۰ و به خصوص کشتار دستهجمعی زندانیان سیاسی در سال ۶۷ را به شدت محکوم میکنیم و تا زمان دادخواهی و برقراری عدالت همچنان ایستادهایم.»
اعدامهای دهه ۶۰ و به ویژه تابستان ۱۳۶۷/ ۱۹۸۸ به شهادت آیتالله منتظری با دستور مستقیم آیتالله خمینی صورت گرفت. تعدادقربانیان که بیشتر از اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران، فعالان چپ، فدایی وتودهای بودهاند، دست کم به دوهزار و ۵۰۰ نفر میرسد.
بسیاری از اعدامشدگان به شکل دستجمعی در گورستان خاوران در تهران دفنشدهاند. نیروهای حکومت اسلامی بارها از برگزاری مراسم یادبود از سوی خانوادههادر این محل جلوگیری و بخشهایی از گورستان را نیز تخریبکردهاند.
منابع حقوق بشری از افزايش فشارهای نيروهای امنيتی ايران به مادران پارک لاله و پشتيبانان آنها میگويند.
مادران پارک لاله (مادران عزادار) در جريان اعتراضهای پس از دهمين دورهانتخابات رياست جمهوری در ايران در سال ۱۳۸۸ شکل گرفت و هدف از تشکيل آنپیگيری وضعيت فرزندان بازداشتشده و يا ناپديدشده اين مادران بود.
مادران زندانيان سياسیای که در دهه ۶۰ اعدام شده بودند نيز با مادران پارک لاله همکاری میکنند.
تصاویر:
۱ - اثر مینو خواجهالدین.
۲ - اثر سودابه اردوان، نقاشی شده در زندان.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر